Msza c-moll KV427 to jedno z najwybitniejszych dzieł religijnych Wolfganga Amadeusza Mozarta. Skomponował ją już po przybyciu do Wiednia, jednak po raz pierwszy – w niepełnej wersji – zabrzmiała ona w kościele św. Piotra w Salzburgu w październiku 1783 roku. Utwór miał stanowić spełnienie poczynionego w sercu zobowiązania i być swoistym wotum wdzięczności za możliwość przybycia do rodzinnego miasta wraz z ukochaną żoną (...) ... więcej »
Claudio Monteverdi osiągnął niedoścignione mistrzostwo w odmalowywaniu za pomocą dźwięków literackich historii oraz stanów duszy bohaterów. Jego niezwykła elokwencja i wyrafinowana wrażliwość znajdują odzwierciedlenie w bogatej twórczości wokalno-instrumentalnej. I choć tylko nieliczne madrygały z założenia mają charakter sceniczny, to sugestywność przekazu większości jego muzycznych opowieści stała się dla artystów (...) ... więcej »
Oprócz bogatej spuścizny madrygałowej oraz genialnych dzieł dramatycznych Claudio Monteverdi pozostawił po sobie także znakomite utwory religijne. Wiele z nich powstało w Wenecji, gdzie kompozytor od 1613 roku aż do śmierci piastował stanowisko maestro di capella w Bazylice św. Marka. Muzycznym podsumowaniem tej działalności stał się wydany drukiem w 1640 obszerny zbiór zatytułowany Salve morale e spirituale. Z pewnością jest t(...) ... więcej »
Nieprzypadkowo baletowe fragmenty z trzeciego aktu opery Idomeneo napisanej w 1781 roku otwierają i zamykają program koncertu. Dzięki zachowanej bogatej korespondencji do ojca dotyczącej tego dzieła wiemy, jak bliska współpraca z mającymi wcielić się w poszczególne role śpiewakami kształtowała twórczą postawę młodego kompozytora. Walory wokalne solistów stanowiły inspirację dla ciekawych rozwiązań, zaś bezpośredni kontakt(...) ... więcej »
„Orfeusz Monteverdiego nie należy do tych jednoznacznych dzieł, które tłumaczą się tylko w jeden sposób i mają jedną warstwę, jedną płaszczyznę znaczeń. Przeciwnie – zaliczyć go trzeba do tych arcyutworów ludzkiego ducha, które komunikują nam znacznie więcej, niż ujawnia ich fabuła rozumiana dosłownie jako pewien ciąg wydarzeń dramatycznych” – tak pisze Ewa Obniska, autorytet najwyższej próby.
Zaiste, Monteverdi(...) ... więcej »
L’incoronazione di Poppea (Koronacja Poppei) po raz pierwszy zachwyciła publiczność podczas karnawału w 1643 roku w Wenecji. Doskonale skonstruowane libretto Giovanniego Francesca Busonellego opatrzone genialną muzyką mistrza Monteverdiego znakomicie wpisuje się w karnawałową atmosferę odwracania porządku świata. Dotyczy to nie tylko treści opery (wszak kurtyzana zostaje cesarzową), ale przede wszystkim jej społeczno-kulturowego (...) ... więcej »
Muzeum Azji i Pacyfiku
Galeria Azjatycka
Warszawa, ul. Freta 5
DLA DZIECI
TEMATY:
* Polscy odkrywcy i badacze w Azji, Australii i Oceanii
* Islam i świat kultury arabskiej
* Państwo Wielkich Mogołów
* Jedwabny szlak
* Porcelana - białe złoto Dalekiego Wschodu
* Panteon hinduskich bogów
* Życie Buddy
* Tybet - tajemniczy kraj na dachu świata
* Ikonografia buddyjska, symbolika i znaczenie
* Moda orientalna w Europie
* Moda i uroda kobieca w krajach Azji
(...) ... więcej »
Każdego sezonu, Park Adrenaliny i Westernu Runów prezentuje ekscytujące zestawy programów wprowadzających w westernowy, indiański, militarny, piracki itp. klimat. Każdy z Gości Jubilata może przenieść się w wybrany klimat dzięki ilości ponad 50 różnych atrakcji udostępnionych każdego dnia. To one pozwalają wnieść w nasze życie elementy z przygód tematycznych.
Nasz ośrodek ma zaszczyt zaprosić rodziców i przyszłych Ju(...) ... więcej »
📍Kościół Seminaryjny w Warszawie ul. Krakowskie Przedmieście 52/54
09-09-2022 -
20:30 – 21:30
Msza c-moll KV427 to jedno z najwybitniejszych dzieł religijnych Wolfganga Amadeusza Mozarta. Skomponował ją już po przybyciu do Wiednia, jednak po raz pierwszy – w niepełnej wersji – zabrzmiała ona w kościele św. Piotra w Salzburgu w październiku 1783 roku. Utwór miał stanowić spełnienie poczynionego w sercu zobowiązania i być swoistym wotum wdzięczności za możliwość przybycia do rodzinnego miasta wraz z ukochaną żoną Konstancją. Partia sopranowa powstała zresztą z myślą o walorach głosu wybranki. W istocie jednak Mozart nigdy swego dzieła nie ukończył i dziś trudno dociec, czym zastąpiono podczas prawykonania brakujące fragmenty Credo oraz nieistniejące nawet w szkicach Agnus Dei.
Mimo to msza zyskała miano „Wielkiej” – nie tylko ze względu na monumentalną formę, ale przede wszystkim z uwagi na niezwykle bogatą muzyczną treść. „Nie tylko sam Bach stoi za tym dziełem, lecz również Haendel i cały wiek XVIII, łącznie z wielkimi Włochami […]” – zauważa w biografii twórcy Alfred Einstein i dalej stwierdza, że tym utworem Mozart „podsumowuje swoje stulecie i przeobraża jego język muzyczny”. Niezwykłe dzieło mieści w sobie zarówno czerpiące z włoskiej tradycji liryczne arie (m.in. tchnące słodyczą sopranowe Et incarnatus), jak i rozbudowane chóry z imponującymi fugami (w Kyrie i Glorii), a dziedzictwo muzycznej retoryki dodaje sugestywności zaklętym w dźwiękach obrazom.
Kościół Św. Anny w Warszawie
ul. Krakowskie Przedmieście 68
15-09-2022 -
FESTIWAL
20.00-21.15
Oprócz bogatej spuścizny madrygałowej oraz genialnych dzieł dramatycznych Claudio Monteverdi pozostawił po sobie także znakomite utwory religijne. Wiele z nich powstało w Wenecji, gdzie kompozytor od 1613 roku aż do śmierci piastował stanowisko maestro di capella w Bazylice św. Marka. Muzycznym podsumowaniem tej działalności stał się wydany drukiem w 1640 obszerny zbiór zatytułowany Salve morale e spirituale. Z pewnością jest to jedynie wybór dzieł powstałych podczas niemal trzydziestoletniej kapelmistrzowskiej służby, wskazuje jednak na jej niezwykłe bogactwo i różnorodność.
W zachowanych w zbiorze częściach mszalnych, psalmach, hymnach i antyfonach głęboki wymiar duchowy zostaje doskonale zestrojony z ekspresyjnym, finezyjnie skonstruowanym światem dźwiękowym. Monteverdi w pełni wykorzystuje potencjał techniki koncertującej (m.in. w Laudate Dominum omnes gentes), z chęcią korzysta także z dziedzictwa pozostawionego przez twórców renesansowych oraz swoich doświadczeń na polu madrygałów. Wieńcząca koncert uroczysta Gloria na siedem głosów wokalnych i zespół instrumentalny to jeden z najbardziej błyskotliwych utworów w całej spuściźnie mistrza, wykorzystujący w pełni możliwości stylu koncertującego. Możliwe, że była to część mszy dziękczynnej, którą Monteverdi zaprezentował po ustąpieniu w mieście w 1631 epidemii dżumy.
◆PROGRAM ◆
• Pascha concelebranda
• Laudate Dominum omnes gentes
• Jubilet tota civitas
• Deus tuorum militum
• Beatus vir
• Salve regina: Audi coelum
• Laudate Dominum in sanctis eius
• Gloria in excelsis
◆ WYKONAWCY ◆
DAGMARA BARNA sopran
IWONA LUBOWICZ sopran
MACIEJ GOCMAN tenor
ŁUKASZ KÓZKA tenor
ALEKSANDER REWIŃSKI tenor
DAWID BIWO bas
MICHAŁ JANCZAK bas
Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej CAPELLA REGIA POLONA
Teatr Królewski w Starej Oranżerii w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie
22-09-2022 - 23-09-2022
FESTIWAL
19.00-22.30
L’incoronazione di Poppea (Koronacja Poppei) po raz pierwszy zachwyciła publiczność podczas karnawału w 1643 roku w Wenecji. Doskonale skonstruowane libretto Giovanniego Francesca Busonellego opatrzone genialną muzyką mistrza Monteverdiego znakomicie wpisuje się w karnawałową atmosferę odwracania porządku świata. Dotyczy to nie tylko treści opery (wszak kurtyzana zostaje cesarzową), ale przede wszystkim jej społeczno-kulturowego wydźwięku. Twórcy sprzeciwiają się bowiem dominującej w ówczesnej operze konwencji idealizowania rzeczywistości, zwracając się ku przedstawianiu świata takim, jakim jest.
Wśród głównych bohaterów arcydzieła próżno szukać wzorów postaw godnych naśladowania. Motywy i postępki Poppei, Nerona czy Ottone nie wzbudzają sympatii, jednak dramatyczno-muzyczna charakterystyka oddająca psychologiczną głębię tychże postaci nie tylko zadziwia, ale i wprawia w zachwyt. Otwierająca operę dysputa Fortuny, Cnoty i Amora jest zapowiedzią druzgocącej gry, w której namiętność – mająca niewiele wspólnego z miłością – nie cofnie się przed żadnym niegodziwym czynem, by tylko osiągnąć swój cel. Czy jednak boski twórca Orfeusza mógłby pozostawić widza zanurzonego w ciemnych myślach o podłej naturze człowieka? Przecież nowatorski, jak na ówczesne czasy, wybór na bohaterów postaci historycznych nie jest przypadkowy, a świadomość ich tragicznego – choć niemieszczącego się w ramach przedstawienia – losu sprawia, że zwycięstwo Amora nad Fortuną i Cnotą wcale nie jest jednoznaczne.
KIEROWNICTWO MUZYCZNE KRZYSZTOF GARSTKA
REŻYSERIA NATALIA BABIŃSKA
SCENOGRAFIA MARTYNA KANDER
KOSTIUMY ALEKSANDRA REDA
RUCH SCENICZNY KAROL URBAŃSKI
REŻYSERIA ŚWIATEŁ MACIEJ IGIELSKI
REALIZACJA OŚWIETLENIA PIOTR RUDZKI
PROJEKCJE JAGODA CHALCIŃSKA
PRZYGOTOWANIE ZESPOŁU WOKALNEGO JAKUB SZAFRAŃSKI
ASYSTENT REŻYSERA SŁAWOMIR JURCZAK
II ASYSTENT REŻYSERA AGNIESZKA KOZŁOWSKA
ASYSTENT KOSTIUMOGRAFA MAKSYMILIAN MAC
INSPICJENTKI AGNIESZKA ORLIKOWSKA (22.09), TATIANA HEMPEL-GIERLACH (23.09)
◆ OBSADA ◆
POPPEA Małgorzata Trojanowska
NERONE Kacper Szelążek
OTTONE Jan Jakub Monowid
OTTAVIA Aneta Łukaszewicz (22.09), Anna Radziejewska (23.09)
SENEKA Sławomir Jurczak
ARNALTA/NUTRICE Dorota Lachowicz
AMOR/DAMIGELLA Marta Schnura
DRUSILLA Paulina Horajska
FORTUNA Marta Boberska
VIRTU/PALLADE/VENUS Iwona Lubowicz
LITTORE/MERCURIO Robert Szpręgiel
LUCANO/PRIMO SOLDATO Sylwester Smulczyński
LIBERTO/SECONDO SOLDATO Jakub A. Grabowski
VALETTO Jakub Foltak
TANCERZ Karol Urbański
MIMOWIE Jerzy Klonowski, Maciej Jan Kraśniewski
Zespół Wokalny Polskiej Opery Królewskiej
Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej CAPELLA REGIA POLONA
Teatr Królewski w Starej Oranżerii w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie
16-09-2022 - 17-09-2022
FESTIWAL
19.00-21.20
„Orfeusz Monteverdiego nie należy do tych jednoznacznych dzieł, które tłumaczą się tylko w jeden sposób i mają jedną warstwę, jedną płaszczyznę znaczeń. Przeciwnie – zaliczyć go trzeba do tych arcyutworów ludzkiego ducha, które komunikują nam znacznie więcej, niż ujawnia ich fabuła rozumiana dosłownie jako pewien ciąg wydarzeń dramatycznych” – tak pisze Ewa Obniska, autorytet najwyższej próby.
Zaiste, Monteverdi dokonał dzieła o kardynalnym znaczeniu dla dziejów kultury europejskiej. Tworząc sceniczną postać Muzyki, uwolnił muzykę od obowiązku dźwigania Słowa, a uczynił ją skrzydlatym żywiołem metafizycznej wolności Słowa. Dla Monteverdiego Muzyka była rzeczywistym i absolutnym początkiem opery, a paradoksalnie służyła prymatowi słowa. Dla tejże Muzyki kompozytor niejako stworzył Ołtarz – symboliczną przestrzeń jej rozbrzmiewania, tak by mogła definiować scenariusz ruchu – czyli t o p o – g r a f i ę Orfeusza: kompozycję, rytm, strukturę gestu, dynamikę wzajemnych relacji. Harmonizując śpiew i ruch w jednorodny kształt sceniczny stanowi pierwszą lekcję praktycznego postępowania reżysera z partyturą w operze.
Świadomość zamierzonego efektu muzycznego oraz możliwość uzyskania na scenie odpowiadającego mu efektu teatralnego jest perfekcyjnie, ale w sposób nieoczywisty zapisana w tekście partytury. Kompozytor zapisał językiem muzyki to, czego doświadczyć ma widz patrzący na przedstawienie. Gdy w ten sposób czytamy partyturę, udaje się nam ją przełożyć na znaki teatralne i doprowadzić do rezultatu scenicznego, którego siła i teatralna uroda nieporównywalna jest z jakimkolwiek innym rozwiązaniem.
Cała partytura Monteverdiego zbudowana jest z emocjonalnych i sonorycznych kontrastów. W swej strukturze nawiązuje do reguł dramaturgii w teatrze starożytnej Grecji. Monteverdi podkreśla całkowitą i absolutną jednorodność muzyki, nadając jej w ten sposób ascetyczny wymiar filozoficzny i mistyczny. Jego muzyka przedstawia w sposób widzialny to, co niewidzialne. W jego partyturze wyraziście widoczna jest orficka metafizyka oraz wzajemne przenikanie się trzech głównych żywiołów antyku: omoiosis – pathopois – katharsis, tworzących stylistyczną jedność i zupełnie nowy kształt ekspresji dla Prawdy, Dobra i Piękna, rozpiętych między „grecką filozofię” i „europejską teologię”.
Monteverdi w finale swojej genialnej opery to, co mitologiczne przenika tym, co teologiczne i ojciec (Apollo) wraz z synem (Orfeusz) wstępują do Nieba. Ten finał stanowi niezwykle ważny i znaczący akt dla całej późniejszej historii opery w Europie. To iście platońskie zakończenie, w którym miłość Orfeusza jest niewzruszona i pewna, a jego droga nie kończy się tu – na ziemi, lecz prowadzi do Ojca, do Nieba.
Orfeo Monteverdiego stanowi operową alegorię świata, która poprzez wiarę odsłania Nadzieję, która prowadzi ku Wiecznej Miłości.
Ryszard Peryt
KIEROWNICTWO MUZYCZNE KRZYSZTOF GARSTKA
ZESPOŁOWA REALIZACJA INSCENIZACJI W TEATRZE KRÓLEWSKIM:
ROMANA AGNEL, SŁAWOMIR JURCZAK, ANDRZEJ KLIMCZAK, MARLENA SKONECZKO, MAREK ZAMOJSKI
OPIEKA REŻYSERSKA SŁAWOMIR JURCZAK
KOSTIUMY I REKWIZYTY MARLENA SKONECZKO
RUCH SCENICZNY I GEST ROMANA AGNEL
PROJEKCJE MAREK ZAMOJSKI
ŚWIATŁA PIOTR RUDZKI, BARTŁOMIEJ KACZALSKI
PRZYGOTOWANIE ZESPOŁU WOKALNEGO JAKUB SZAFRAŃSKI
INSPICJENT AGNIESZKA ORLIKOWSKA
◆ OBSADA ◆
ORFEO Karol Kozłowski
EURIDICE, LA MUSICA Marta Boberska
SPERANZA Aneta Łukaszewicz
MESSAGGERA Anna Radziejewska
PROSERPINA Olga Pasiecznik
PASTORE (ALTO) Marcin Gadaliński
PASTORE (TENORE) Zbigniew Malak
PASTORE (TENORE) Mikołaj Zgódka
PASTORE (BASSO) Samuel Ferreira
NINFA Julita Mirosławska
CARONTE Sławomir Jurczak
PLUTONE Paweł Czekała
APOLLO, ECO Sylwester Smulczyński
Zespół Wokalny Polskiej Opery Królewskiej
Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej CAPELLA REGIA POLONA
